Limburgse ingenieurs experimenteren met chemische zonnepanelen

Er wordt sinds een jaar druk geëxperimenteerd met nieuwe types van chemische reactoren, om bijvoorbeeld met kleine buisjes en licht afvalproducten te recycleren en CO2 uit de lucht te halen.

Trefwoorden: #3D-printer, #buisje, #Centrum voor Industriële Procestechnologie, #chemische reactie, #chemisch ingenieur, #flow-reactor, #glycerol, #licht, #Mumin Enis Leblebici, #prototype, #vernevelen, #zonnepaneel

Lees verder

research

( Foto: © KU Leuven - Rob Stevens )

ENGINEERINGNET.BE - De standaard chemische reactor is een glazen vat en werkt zo: chemicaliën inbrengen, mengen, opwarmen of afkoelen, en je krijgt een nieuw product.

“Zo worden de meeste verven, plastics en geneesmiddelen gemaakt," aldus chemisch ingenieur Mumin Enis Leblebici van het Centrum voor Industriële Procestechnologie. "Maar grote reactoren werken meestal niet continu, ze produceren traag, in batch en per lot."

De flow-reactor werkt heel anders. Leblebici toont een paar prototypes die met een 3D-printer gemaakt zijn: kleine, bijna transparante blokjes waardoor buisjes lopen.

“Je laat continu een vloeistof of een gas door de buisjes stromen, terwijl de reactor bestraald wordt met licht. Dat licht zorgt voor een chemische reactie en zo krijg je een constante flow van het product dat je wil maken.”

Leblebici spreekt van chemische zonnepanelen: “Bij de gewone fotovoltaïsche zonnepanelen gebruik je zonlicht om elektra op te wekken. Wij gebruiken ook licht, maar dan om chemicaliën te maken.”

Bijvoorbeeld van glycerol, een restproduct van biodiesel. “Door de fotochemische reactie van het licht met de glycerol die door zo’n chemisch zonnepaneel stroomt, krijg je andere bruikbare chemicaliën, zoals zuren en oplosmiddelen.”

Ook zijn er experimenteren met aerosol-reactoren. “We vernevelen druppels met chemicaliën erin en die reageren met het licht. Zo zou je bijvoorbeeld CO2 kunnen afvangen, concentreren en hergebruiken.”

“Flow-reactoren hebben relatief gezien een groter oppervlak dat reageert met stoffen in de reactor, dat maakt ze efficiënter," stelt Leblebici.

"Omdat ze zo klein zijn, zijn ze veiliger en mobieler. Ze werken continu. Licht is goedkoop als energiebron en zorgt voor flexibiliteit: door de intensiteit en golflengte aan te passen kan je andere chemicaliën produceren.”

“Het is nu zaak om wat we in het labo kunnen maken te vertalen naar een grote, industriële schaal: hoe maak je tonnen per minuut van iets?


Op de foto:
Chemisch ingenieur Mumin Enis Leblebici met doctoraatsstudenten Min Wu (links) en Emine Kayahan.