ENGINEERINGNET.BE - Het wordt gezien als een veelbelovende methode voor het terugdringen van de CO2-uitstoot in de industrie: CO2 afvangen uit bijvoorbeeld verbrandingsgassen en hergebruiken, ofwel ‘CO2 capture and utilisation’ (CCU).
‘Omdat er ook energie wordt gebruikt voor de chemische processen die hierbij nodig zijn, en de CO2 vaak alsnog vrijkomt nadat het is hergebruikt in een product, wilden we uitrekenen hoeveel deze methode daadwerkelijk oplevert aan CO2-reductie’, vertelt milieuwetenschapper Kiane de Kleijne van de Radboud Universiteit.
Zij rekende met haar collega’s uit welke CCU-methodes voldoen aan de doelen zoals die gesteld zijn in het Klimaatakkoord van Parijs, waarvoor in 2030 een halvering van de CO2-uitstoot nodig is en in 2050 de hele uitstoot nul moet zijn.
De conclusie: het is voor de meeste varianten van CCU onmogelijk om op tijd bij te dragen aan een voldoende vermindering van de CO2-uitstoot in de industrie.
Sommige technologieën reduceren de CO2-uitstoot te weinig over de hele levenscyclus, andere zijn te laat volwassen. Er blijven er maar een paar over die in een nul-CO2 wereld mee kunnen komen.
‘Uit onze berekeningen blijkt dat je met sommige vormen van CCU wel de doelstelling van 2030 zou kunnen halen, maar dat de methode daarna dood loopt’, aldus collega Steef Hanssen.
‘Na 2030 worden de eisen strenger – de totale uitstoot naar nul – en we zien dat de meeste technologieën niet de potentie hebben om echt richting nul te gaan.'
'Voor die langere termijn moet een technologie aan minstens twee van drie criteria voldoen: de CO2 zit permanent opgeslagen in een product, het proces van afvang en hergebruik is zelf CO2-neutraal, en de CO2 komt direct uit de atmosfeer of van duurzame vormen van biomassa.’
‘Voor de CCU-routes die wel nul CO2 opleveren, is nog veel innovatie nodig’, aldus De Kleijne. ‘Maar er wordt ook nog geld besteed aan CCU-opties die te laat klaar zijn of te weinig reduceren om aan de Parijse doelstellingen bij te dragen.’
