ENGINEERINGNET.BE - De ontwikkeling van flexibele elektronica is de laatste jaren in een stroomversnelling geraakt.
Mede dankzij onderzoek dat op imec werd gevoerd, vind je de flexibele circuits vandaag al terug als RFID-tag in allerlei productverpakkingen, verbinden ze papieren speelkaarten met de cloud, doen ze dienst als slimme pleister en drijven ze dunne beeldschermen aan.
Het kloppend hart van deze technologie zijn dunnefilm-transistoren (gemaakt uit bijv. metaaloxides) aangebracht in dunne laagjes op een plastiek folie. Op gebied van rekenkracht kunnen dunnefilm-transistoren lang niet tippen aan de klassieke silicium-transistoren.
Ze hebben dan ook niet de bedoeling om deze te vervangen, maar wel om andere toepassingen mogelijk te maken. Niet alleen is de elektronica flinterdun en flexibel, waardoor de circuits haast onzichtbaar in allerlei objecten kunnen worden geïntegreerd. Ze zijn bovendien een pak goedkoper: chips van één eurocent worden stilaan realiteit.
Maar om nog meer rekenkracht te kunnen geven aan alledaagse objecten, ontbreekt er vandaag de dag nog één belangrijk element: de flexibele rekenchip of microprocessor die complexe berekeningen kan uitvoeren. In voedingsverpakkingen of drankkartons zou zo’n flexibele microprocessor in combinatie met een versheidssensor dynamisch kunnen berekenen hoelang het product nog vers blijft.
Hij zou ook allerlei sensoren in en rond het huis (camera, temperatuursensor, CO2-sensor) intelligent met elkaar kunnen verbinden en aansturen. Een snelle rekenchip in een wearable zou ook snel variërende data (zoals je hartslag of bewegingen van spieren) beter kunnen verwerken.
Kortom, een flexibele, goedkope rekenchip zou meer rekenkracht en connectiviteit kunnen geven aan het Internet of Things (IoT).
