ENGINEERINGNET.BE - Drijvende zonne-energie is een relatief nieuw, maar snel groeiend segment van de markt voor zonne-energiesystemen. Tot nu toe was er echter nog geen gedetailleerde levenscyclusinventarisatie beschikbaar.
Het rapport van TNO richt zich op de CO2-voetafdruk: de totale uitstoot van broeikasgassen tijdens de hele levenscyclus, van productie en installatie tot afvalverwerking of recycling aan het einde van de levensduur.
De onderzoekers vergeleken twee bestaande drijvende zonne-energiesystemen met fictieve systemen op land die gemodelleerd zijn aan de hand van achtergrondgegevens.
De drijvende zonne-energiesystemen zijn twee veelgebruikte systemen met verschillende soorten drijvers: eentje basis van HDPE en de andere met staal en HDPE. Ze zijn geïnstalleerd op binnenwateren met zeer lage golfhoogte in Nederland en Duitsland.
De geschatte CO2-voetafdruk per kWh energieopbrengst van de twee drijvende zonne-energiesystemen is circa 50 gram CO2 per kWh. Dit is 3-4 keer lager dan de EU-doelstelling voor de elektriciteitsmix in 2030, te weten 176 gram CO2 per kWh.
Tijdens hun levenscyclus hebben drijvende zonne-energiesystemen op binnenwater vergelijkbare CO2-emissies als zonne-energiesystemen op land.
Vergeleken met een oost-west systeem op land is de CO2-voetafdruk van drijvende zonne-energiesystemen slechts 15% hoger dan die van een zonne-energiesysteem op land. Dit maakt drijvende zonne-energiesystemen een nuttige aanvulling in de energiemix.
De CO2-voetafdruk is verder met ruim 40% te verminderen door drie maatregelen:
- Zonnepanelen produceren met CO2-arme elektriciteitsbronnen.
- Gebruik van gerecyclede materialen voor de ondersteuningsstructuur.
- HDPE recyclen aan het einde van de levensduur.
Deze bevindingen onderstrepen de noodzaak van uitgebreide milieu-analyses en van het verzamelen van data op lange termijn. Voor verder onderzoek is de aanbeveling om de levensduur, de prestatie en mate van achteruitgang van de prestatie op langere termijn in kaart te brengen, van de zonnepanelen en van de andere componenten van het systeem.
TNO onderzocht dit in het kader van een studie voor de International Energy Agency, geheten Photovoltaic Power Systems Programme Task 12. Dit is wereldwijd het eerste rapport dat de CO2-voetafdruk van drijvende zonnesystemen in detail analyseert.
