ENGINEERINGNET.BE - Medicijnen die via de mond worden ingenomen en bedoeld zijn voor de darmen, moeten veel weerstaan voordat ze op hun bestemming zijn.
Spijsverteringsenzymen in de mond en zuren in de maag kunnen de medicijnen afbreken nog voordat ze hun doel bereikt hebben. Ook zijn sommige medicijnen giftig, waardoor ze het slijmvlies onderweg kunnen beschadigen.
Om dit probleem aan te pakken, worden medicijnen vaak verpakt in “geneesmiddelendragers”. Deze beschermen het medicijn, regelen de afgifte en verbeteren de opname.
Maar de nu gebruikte dragers, zoals nanodeeltjes en vetdruppels, kunnen lekken. Ook komen de medicijnen bij deze dragers geleidelijk vrij, in plaats van in één keer op een specifieke plek, terwijl dat laatste vaak wenselijk is.
Antibellen kunnen de oplossing hiervoor zijn. Promovendus Rabia Zia: “Antibellen hebben een vloeibare kern waaraan medicijnen kunnen worden toegevoegd. De dunne laag lucht rondom die kern vormt een ondoordringbare, maar breekbare barrière tussen het medicijn en de waterige omgeving rondom de antibel. Het laagje lucht wordt gestabiliseerd door nanodeeltjes. Door het type deeltje te variëren, kun je afstemmen in welke omgeving de antibellen openbarsten.”
“Om medicijnen in de maag vrij te laten komen, maakten we antibellen met deeltjes van calciumcarbonaat. Calciumcarbonaat is basisch en lost op in zuur. In een omgeving die lijkt op die van de maag zagen we dat 60% van het medicijn in één keer vrijkwam.” Ook ontwierp Zia antibellen die hun inhoud in de darmen vrijgeven.
“Hiervoor gebruikten we silicadeeltjes. Deze zijn bestand tegen een lage pH, en ruim 90% van de antibellen overleefde een omgeving die lijkt op die van de maag. In aanwezigheid van galzouten, die in de darmen voorkomen, geven ze hun inhoud wél vrij.”
Antibellen maskeren ook de onaangename smaak van medicijnen. Ook zijn tabletten voor kinderen soms te groot om door te slikken. Een vloeibare formulering waarin paracetamol, of een ander vies smakend medicijn, wordt opgesloten in antibellen kan daarom een interessante optie zijn.
Het testen van de nu ontwikkelde antibellen in levende organismen is de volgende stap die UUtrecht wil zetten.
Antibellen zelf zijn geen nieuw concept, maar het is wel nieuw om ze te gebruiken voor de afgifte van medicijnen. Stabiele antibellen waren oorspronkelijk bedoeld voor toepassingen in voedsel.
Ook is er onderzoek gedaan naar hoe antibellen openbarsten als ze worden blootgesteld aan ultrasoon geluid, wat ook een mogelijke manier is om hun inhoud op de juiste plek vrij te laten komen.
Verder is het mogelijk om antibellen te maken die klein en uniform genoeg zijn om te worden geïnjecteerd. Maar ook daar is meer onderzoek naar nodig.
