ENGINEERINGNET.BE - In veel voedselverpakkingen, zoals chipszakjes, zit een zilverkleurige binnenlaag. Die laag is op aluminium gebaseerd. Het beschermt chips tegen zuurstof in de lucht, waardoor ze knapperig blijven en niet bederven.
De dunne verpakkingslaag bestaat uit diverse materialen met een eigen functie, die aan elkaar zijn geplakt. Deze lagen zijn moeilijk te scheiden, wat recycling onmogelijk maakt.
Li werkte aan een oplossing waarbij deze combinatie aan materialen wordt vervangen door een enkele laag die meer dan één functie vervult, om zo het aantal lagen te verminderen. "Dit is mogelijk met polymeren, maar traditionele polymeren zijn ook moeilijk te recyclen en alleen oplosbaar in organische oplosmiddelen", aldus Li.
Volgens Li zijn coatings op basis van polyelektrolyten de oplossing. Deze coatings zijn te gebruiken als zuurstofbarrière en zijn - onder de juiste omstandigheden - oplosbaar in water. "Ze zijn niet nieuw, maar elke laag kost normaliter zo'n 30 minuten om te maken, waardoor het moeilijk is om er een industrieel proces van te maken", zegt Li.
Li's methode verkort de benodigde tijd sterk door een vloeistof te bereiden met zowel positief als negatief geladen polyelektrolyten en hun interactie tijdelijk te blokkeren. Wanneer de vloeistof begint te drogen, vormt die een dichte, beschermende laag.
Op dit moment is bewezen dat deze methode werkt voor de gesynthetiseerde polyelektrolyten. Het volgende doel is het gebruik van biologische polyelektrolyten. Deze polyelektrolyten zijn 100% op natuurlijke basis, bijvoorbeeld gewonnen uit garnalenschalen of bomen.
Dit project is een onderdeel van het ARC-CBBC multilaterale onderzoeksprogramma Coatings. Deze samenwerking tussen UTwente, Wageningen University & Research, BASF en AkzoNobel is er op gericht om een brug te slaan tussen fundamenteel onderzoek en wat het kan teruggeven aan de maatschappij.
