ENGINEERINGNET.BE - Bij bestaande harde plastics vormen moleculen lange strengen die met stevige dwarsverbindingen aan elkaar vast zitten. Deze bindingen laten zelfs niet los bij hoge temperaturen. Daardoor is dit type plastic slecht te recyclen.
Vijf jaar geleden besloten Wageningse chemici daarom verder te werken aan vitrimeren, een Franse uitvinding, waarin de voordelen van hard en zacht plastic samenkomen.
“Een vitrimeer kun je zien als een net van een voetbalgoal dat met knoopjes aan elkaar vast zit”, aldus Sybren Schoustra van WUR. “Dat netwerk kun je activeren. Dan laten de knoopjes los en kun je ze ergens anders weer vastzetten.”
Dat activeren doen Schoustra en mede-onderzoeker Simon van Hurne door te verwarmen. “Het liefst heb je iets dat op kamertemperatuur hard is en bij bijvoorbeeld 150 graden Celsius hervormbaar wordt. Want het is natuurlijk jammer als je hete koffie in je mok giet en deze half uit elkaar valt”, zegt Schoustra.
Met een reometer wordt vervolgens gekeken hoe sterk het materiaal is. Met de Raman microscoop is te zien hoe het materiaal precies is samengesteld en hoe de moleculen zijn gerangschikt.
Schoustra: “Als alles op het niveau van de moleculen goed gemengd is, kun je door het plastic heen kijken. Dat is bij bepaalde toepassingen ook belangrijk. Mensen willen bijvoorbeeld graag zien wat ze kopen.”
In de toekomst gaan onderzoekers van WUR nieuwe plastics mengen met bestaande varianten. Daarnaast willen ze bestaande plastics met hun technieken aanpassen, zodat deze ook recyclebaar worden.
Andere onderzoekers kunnen die kennis gebruiken om bijvoorbeeld nieuwe voedselverpakkingen te ontwikkelen, die sterk, veilig en duurzaam zijn.
De hoop is dat producten van dit soort nieuwe plastics vaak gerecycled worden en niet eindigen als zwerfafval in de natuur. Mocht dit toch gebeuren, dan biedt een nieuw soort biobased plastic gemaakt door WUR-onderzoeker Julian Engelhardt in de toekomst misschien nog uitkomst.
De plastics die hij probeert te maken, zijn zogenoemde saloplastics. Dit materiaal valt in zout water uiteen tot losse moleculen die niet schadelijk zijn voor het onderwaterleven. “In een paar dagen, weken of maanden kan het volledig zijn afgebroken”, aldus Engelhardt.
