ENGINEERINGNET.BE - Van ijzeren damwanden wordt verondersteld dat ze ongeveer 50 tot 100 jaar mee kunnen.
Maar op een aantal locaties in Nederland zijn damwanden al zo ver aangetast door corrosie dat ze nog maar één millimeter dik zijn. Vervanging van deze zwakke damwanden kost waarschijnlijk miljarden euro’s.
Maar er zijn ook plekken waar de damwanden in uitstekende staat verkeren. Daar blijkt een natuurlijke beschermlaag op de damwand te zijn ontstaan: een biofilm van mineralen en anaerobe micro-organismen.
Onderzoekers van de Radboud Universiteit, Deltares en het Nederlands Instituut voor Ecologie namen de biofilm op damwanden in Gouderak, Zuid-Holland, onder de loep.
Met behulp van moderne DNA sequencing-methoden achterhaalden zij dat er vier soorten van zuurstofloze of anaerobe micro-organismen in de biofilm zitten, waaronder methaanproducerende microben.
Maar wat de micro-organismen precies doen, bleef onduidelijk. Daarom dook Radboud-microbioloog Michiel in ’t Zandt in de literatuur. ‘Wanneer ijzer met water in contact komt, treedt er lichte corrosie op. Bij dat proces wordt waterstof gevormd.'
'We denken nu dat de methaanproducerende micro-organismen ijzer en waterstof gebruiken om CO2 om te zetten in methaan. CO2 bepaalt voor een belangrijk deel de zuurgraad van het sediment dat neerslaat op de wanden.
Bij minder CO2 wordt het sediment basischer. Daardoor slaan mineralen neer en ontstaat de beschermende laag’, aldus In ’t Zandt.
Toch blijft voor deels onduidelijk hoe de biofilm voor bescherming zorgt. ‘Omdat sommige micro-organismen ijzer opeten, zou je verwachten dat er gaten in damwanden ontstaan.'
'We tasten in het duister waarom deze biofilm juist voor bescherming van de damwanden zorgt’, stelt In ’t Zandt. Verder onderzoek moet uitwijzen of de biofilm nagemaakt kan worden om ook op andere plekken ijzeren damwanden te beschermen tegen corrosie.
