De vicieuze cirkel van slecht onderhoud

Na bezoeken aan industriebedrijven in het Balkangebied, viel mij op dat er een diepe kloof tussen onderhoud zoals het theoretisch wordt voorgeschreven en de praktijk op de productiesites.

Trefwoorden: #maintenance, #onderhoud, #onderhoudsingenieur, #SDT International

Lees verder

Columns

ENGINEERINGNET.BE - Of hoe slecht onderhoud leidt tot een vicieuze cirkel. En, met respect voor de zeldzame uitzonderingen: ik moet wel zowat 200 «déjà-vu»-momenten beleefd hebben, allemaal in de eerste 4 minuten van mijn gesprek met de verschillende onderhoudsteams.

Vraag 1: Welke instrumenten/methoden/technologieën gebruik je voor metingen en diagnoses?

  • 60 %: Geen
  • 30 %: Heel eenvoudige instrumenten die minder dan 500 € kosten
  • 10 %: Een infraroodcamera of een trillingmeter ... of beide...

Vraag 2: Besteedt u dat deel van de prestaties uit aan een ander bedrijf?

  • 75 %: Neen
  • 25%: Infrarood, trillingsanalyse of olieanalyse, één keer per jaar

Hoe we ook naar deze cijfers kijken, één ding is duidelijk: de meeste machines worden er aan hun lot overgelaten. Dat is nadelig voor eender welk bedrijf en zeker voor degene die een belangrijke rol spelen op de markt. Plus: het gaat onvermijdelijk ten koste van het rendement en de winst.

En dat is jammer. Wetende dat de onderwijskwaliteit in de Balkan-regio hoog aangeschreven staat, dat hun ingenieurs vandaag over de hele wereld geëxporteerd worden, en dat het onderhoudsniveau wetenschappelijk en theoretisch heel hoog scoort, wekt de brede kloof tussen dit overaanbod aan kennis en de concrete praktijk op de werkvloer verbazing.

Om het met beeldspraak te zeggen: vroeger bestond er een brug over die kloof. Een stevige brug, met vier brede banen in beide richtingen. Onderhoudsteams, dienstverleners, onafhankelijke deskundigen, iedereen maakte dagdagelijks gretig gebruik van de brug.

Maar ze is er niet meer... Ze werd vernield tijdens de privatiseringsperiode, tijdens de overgang van een socialistische economie naar het kapitalisme. Vanaf het ogenblik dat het onderhoud als een kost bestempeld werd en onderaan de prioriteitenlijst werd geplaatst.

Zo werd het onderhoud ervan tot een minimum herleid, met uitzondering van dat deel van het onderhoud dat onder 'een' vorm van reglementering valt en dus verplicht is: drukvaten, milieugevaren, veiligheidsrisico's....

Alle voorzieningen die de productiecapaciteit gunstig beïnvloeden, en dus ook de winstgevendheid, werden enkel nog curatief onderhouden. Wat ze hadden moeten doen, was - als reactie op de nieuwe spelregels van de markt - de productiviteit optimaliseren door het onderhoud maximaal te verbeteren.

De onderhoudsingenieur als cruciale medespeler
Die trein hebben ze gemist. Nog meer schade werd veroorzaakt door de keten te verbreken waarbij jonggeschoolde mensen konden samenwerken met ervaren collega's.

Ik beschouw dat als het instortingsmoment van de brug: het onderwijssysteem bleef verbeteren en heel goede ingenieurs voortbrengen, maar ze werden niet gevraagd voor het onderhoud, waardoor ze niet de kans kregen om te leren van 'oudgedienden'. Vandaag worden de bedrijven zich hiervan bewust en trachten ze de situatie recht te zetten.

Maar dat is niet eenvoudig, want de opgelopen schade is enorm. Men wordt geen bevoegde en gekwalificeerde onderhoudsingenieur van de ene dag op de andere. De mentaliteit dient te veranderen en de onderhoudsingenieur dient te worden beschouwd als belangrijke en efficiënte medespeler voor de winstgevendheid.

Gelukkig, zowel hier als ginder, evolueert technologie, zijn de onderhoudsteams beter uitgerust en kunnen consultants hun rijke ervaring betreffende de rentabiliteit van productietools delen.

Waarom wachten? Deze brug valt zeker heropgebouwd te worden!


Jean-Paul Emmanuele is Sales & Training Manager bij SDT International