ENGINEERINGNET.BE - Dit jaar waren er ongeveer 70.000 bezoekers. Ongeveer, want van een nauwgezette toegangscontrole was hier geen sprake.
Volwassen bezoekers brachten hun kinderen mee en autobussen voerden massaal hele ladingen schoolkinderen aan, die zich door hun interesse doorheen de beurshallen lieten leiden. Heel wat ‘makers’ waren overigens niet veel ouder. Hun deelname wordt sterk gestimuleerd door de universiteiten, hogescholen en zelfs middelbare scholen waar ze hun opleiding volg(d)en.
Ze gebruikten de Faire niet alleen als een podium om hun eigen projecten te tonen, maar ook om met elkaar in contact te komen. De stands werden dan ook bemand en bevrouwd door de bedenkers en knutselaars zelf, niet door commerciële medewerkers. De hallen waren thematisch ingedeeld, rond onder meer gezondheid, circulaire economie, artificiële intelligentie, muziek, sport en uiteraard robotica.
Bandbreedte voor ambachtelijk
Het gamma was heel breed, van nieuwe software voor bestaande robotica tot erg ambachtelijke projecten, zoals dat van Luca Potente. Zijn Cycledproject recycleert buitenbanden van racefietsen tot broeksriemen en tot enkele kleinere tools met een lange levensduur. Een van de twee inzamelpunten buiten Italië bevindt zich in het Centrum Ronde van Vlaanderen, in Oudenaarde. Ambachtelijk, maar de grootste Europese bandenfabrikanten hebben hun naam al verbonden aan Cycledproject.
Meerassige printer
Toch sprongen vooral de initiatieven van jonge durvers in het oog. Zoals dat van de twintigjarige student Francesco Salmaso. Hij bouwde een 3D-printer die wordt aangedreven door twee motoren en over twee loodrecht op elkaar geplaatste assen draait. Hij heeft al extra componenten besteld om op te schalen naar zeven motoren. “Het concept met meerdere assen en motoren verhoogt vooral de snelheid van het printen”, legt hij uit. Een van de uitdagingen die hij moest tackelen was het afvoeren van de ontwikkelde hitte. Daarom kreeg de printer flink wat extra koelvinnen.
RoboButts
RoboButts is een rijdende robot gebouwd door Denis Oliviero en Giuseppe Pirillo. Ze begonnen eraan te werken toen ze respectievelijk zeventien en zestien jaar oud waren. Denis is nu laatstejaars, Giuseppe studeert intussen automatiseringstechnieken aan de universiteit van Napels. “RoboButts herkent met een slimme camera sigarettenpeuken op straat en bergt ze met een grijparm op in een reservoir. Voor bestaande afvalautomaten zijn peuken te klein.”
Naast de burgemeester van hun eigen woonplaats, Herculaneum, toonde ook al de stad Trieste interesse in RoboButts. De specifieke keuze om op peukjes te mikken heeft te maken met de beperkte schaalgrootte die voor een prototype haalbaar is. Het principe is net zo goed bruikbaar voor grotere types afval. “Aanvankelijk dachten we aan het identificeren en oppikken van plastic flessen. Dan zouden we een groter reservoir nodig hebben én een systeem moeten inbouwen om de flessen plat te duwen."
Brandbestrijdingsrobot
Vier vijfdejaarsstudenten bouwden samen een brandbestrijdingsrobot, voorlopig op kleine schaal. De Aircore Fire bestaat uit een op een rupsvoertuig gemonteerde, kantelbare turbine die een waternevel verspreidt. “De waterdruk bedraagt 1 bar. De Aircore Fire wordt met een app geactiveerd via bluetooth”, legt Diego Almares uit. “Dankzij de eenvoudige bediening op afstand kunnen brandbestrijders in industriële omgevingen veel veiliger werken."
I Can Feel My Legs
I Can Feel My Legs is een prothese voor de onderste ledematen, in de vorm van een draagbare sok. Roboticaspecialist Gaetano Carlino vormde hiervoor een team met twee collega's aan de universiteit van Napels, met een eerder verrassende achtergrond als luchtvaart-ingenieur. “Bestaande prothesen voor de onderste ledematen zijn functioneel en mechanisch beperkt”, aldus Carlino. De nieuwe prothese focust op een verfijning van de mogelijke bewegingen, in de eerste plaats die van de tenen.
“Ze wordt geïmplementeerd via een zelflerend neuraal netwerk. Dit moet, na de initiële verwerving van beweging, de efficiëntie en het reactievermogen van het systeem verbeteren en in staat zijn om teenbewegingen te simuleren. De componenten zijn gemaakt met een Anycubic 3D-printer. Voor de software hebben we het opensource-platform Arduino als basis gebruikt.”
Dynamic Step
De studenten biotechnologie van de hogeschool ITS Piemonte presenteerden hun Dynamic Step. Een orthopedische laars, die via sensoring de bewegingen van de drager meet en analyseert. “Meer bepaald de plantaire druk en de rotatie- en translatiebewegingen op drie assen. Zo kan de medische specialist, die voor de behandeling van een beenletsel instaat, rechtstreeks of via de cloud de evolutie van een letsel volgen”, legt Narjise Laasiri uit.
“Hij kan op basis van die gegevens ook vaststellen of de patiënt geen verkeerde bewegingen maakt, die de genezing negatief zouden kunnen beïnvloeden.” Een pneumatisch mechanisme controleert de hechting van het binnenoppervlak aan de huid, zodat variaties in het volume van het been altijd worden gecompenseerd. “De volgende stap is het inbouwen van een systeem voor behandeling van osteoporose en stressfracturen met magneettherapie.” In principe kan de Dynamic Step ook worden gebruikt in de sportwereld, om loopbewegingen te meten en te optimaliseren.
Digitale kunstkenner
Codiart kwam als bedrijf tot stand vanuit de hogeschool IIS Alessandrini in Teramo. Het ontwikkelde een systeem om grafische kunstwerken in te scannen en te analyseren. “Daarvoor heb je alleen een degelijke camera op robotarm nodig," vertelt Leonardo Azzari. “De bediener kan online de hele analyse volgen en bepaalde keuzes maken of beslissingen van de robot bijsturen. Het is vooral nuttig voor musea die bepaalde werken uitlenen. Ze kunnen vooraf en achteraf een scan maken.
Ons systeem detecteert automatisch beschadigingen, ook minuscule, stelt een schaderapport op en zelfs een certificaat van authenticiteit. We beschikken al over een patent en staan in contact met onder meer het Louvre.” Codiart kan desgewenst ook de nodige hardware leveren. Door het variëren van de belichting tijdens het scannen kan Codiart zelfs de penseelstreken analyseren.
Dat opent toekomstmogelijkheden op een heel ander vlak. “Naarmate de databank met geanalyseerde werken groeit, zal het mogelijk zijn om mee te werken aan kunsthistorisch onderzoek. Door algoritmes op de details van de penseelstreken of inktlijnen kan dan bijvoorbeeld een eerder anoniem werk aan een bepaalde kunstenaar worden toegeschreven.”
Mensachtige robots
Als enige buitenlandse spreker kwam op het openingsevent de Japanse specialist Hiroshi Ishiguro aan het woord. Hij werkt aan het bouwen van robots die zoveel mogelijk op een mens lijken. Zo bouwde hij al een 'avatar' van zichzelf en van een Japanse minister. De gelijkenis gaat zover dat de robots via AI specifieke gelaatsuitdrukkingen kunnen vertonen. De robot kan al zelfstandig complexe vragen beantwoorden. "Zelfs irrelevante vragen van journalisten, beter dan ik het zelf zou kunnen”, sneert Ishiguro. Het is zijn ambitie om een op een mens lijkende robot te bouwen die ook zelfstandig nieuwe ideeën kan verwerken. Zijn eigen robot hoopt hij ooit te kunnen inzetten om les te geven aan zijn bachelorstudenten. Maar waarom niet eenvoudiger een videocall op groot scherm organiseren? Waarom zouden studenten zich fysiek verplaatsen om een avatar te horen en te zien? “Mijn ervaring is dat gewone mensen toch een vorm van fysieke aanwezigheid verwachten.”
