ENGINEERINGNET -- In de buurt van zeegaten, zoals riviermondingen, blijkt dat de effecten van kusterosie door zeespiegelstijging tot nu toe sterk zijn onderschat. Dat blijkt uit resultaten van onderzoek verricht door wetenschappers van UNESCO-IHE, TU Delft en Deltares kunnen met een nieuw model veel betere prognoses geven voor kusterosie als gevolg van een stijgende zeespiegel.
De verwachte zeespiegelstijging door klimaatverandering zal er voor zorgen dat de kustlijnen wereldwijd door erosie worden teruggedrongen. Dit is een bekend verschijnsel, dat bij een gegeven zeespiegelstijging in principe door wetenschappers berekend en voorspeld kan worden (via de zogenoemde regel van Bruun).
De zaken liggen echter gecompliceerder bij de kustlijnen in de buurt van zeegaten, zoals mondingen van rivieren, lagunes en estuaria. Daar spelen namelijk ook andere factoren mee, bijvoorbeeld veranderingen in de regenval door klimaatverandering en bepaalde compensatie-effecten (basin infilling).
Er bestond in de wetenschap nog geen model dat al deze effecten meeneemt in de berekeningen van de toekomstige ontwikkeling van de kustlijn, terwijl daar wel behoefte aan was onder ingenieurs, bestuurders en planners.
Wetenschapper Rosh Ranasinghe, verbonden als universitair hoofddocent aan de TU Delft en aan UNESCO-IHE, is er nu in geslaagd een nieuw model te ontwikkelen dat veel betere prognoses geeft.
Het bleek dat met de Bruun-regel slechts 25 tot 50 procent van de verwachte kustlijnverandering in deze gebieden voorspeld kan worden. De andere processen die optreden in de buurt van zeegaten zijn minstens zo belangrijk en de kustlijnverandering door zeespiegelstijging is in deze gebieden tot nu toe door de modellen dus sterk onderschat.
Met dit nieuwe model wordt het mogelijk om aanzienlijk betere prognoses te doen over kusterosie door de stijging van de zeespiegel.
(KV) (foto TUDelft: Rosh Ranasinghe aan het meten op Narrabeen Beach, Sydney)
