ENGINEERINGNET.BE - Werkgevers zijn zich nog onvoldoende bewust dat het voor sommige aanpassingen (deeltijdse arbeid) nodig en voor andere aangewezen is om bv. het arbeidsreglement aan te passen, om duidelijke policy’s vast te stellen en goede individuele afspraken te maken.
Dat werkgevers beweren ‘de wet Peeters’ niet te kennen, betekent niet dat de problematieken die erin behandeld worden aan hen zijn voorbijgaan. Telewerk, overuren, glijdende uren... het zijn al langer onderwerpen op de arbeidsmarkt. En niet alleen werkgevers, ook werknemers zijn ermee bezig.
Deze is dan ook niet uit de lucht komen vallen begin februari van dit jaar, de vraag was er. Uit het panel blijkt dat van diegenen die de wet zeggen te kennen slechts 30% reeds initiatieven genomen heeft om één of meerdere van deze maatregelen te vertalen in zijn ondernemingsbeleid.
Een mooi bewijs dat het leeft is het loopbaansparen. Ook al is het zo dat dit onderdeel van de wet nog kan geamendeerd worden door de sociale partners, toch zegt 20% van het panel dat hun werknemers vandaag al extralegale vakantie kunnen opsparen. En 4% staat ervoor open om bv. premies in de toekomst om te laten zetten in extra vakantiedagen. 4% is niet veel, maar wel als het over pionierswerk gaat.
Ook al is er de laatste jaren al een beetje gesleuteld om de statuten van bedienden en van arbeiders gelijk te trekken, op het vlak van werkbaar en wendbaar werk ligt de breuklijn toch weer daar.
Van zij die glijdende werktijden hebben blijkt slechts 8% arbeider te zijn. Van telewerk voor arbeiders is er zelfs geen sprake. Het plan om werkbaar en wendbaar werk te realiseren via glijdende uren en telewerk is niet voor iedereen een realistische oplossing.
Chris Wuytens, Managing Director van Acerta Consult: “Voor bijvoorbeeld ploegenwerk, productiewerk, werk dat sterk gelinkt is aan klantenbereikbaarheid (denk bv. aan de verplegenden en verzorgenden in een bejaardentehuis) ben je niet zo flexibel in plaats en tijd. Er zal jammer genoeg altijd een deel van de werknemers zijn dat niet voor die flexibilisering in aanmerking kan komen.”
Concluderen dat we nog nergens staan met de flexibilisering, zou fout zijn. Voor 36% van de bedienden is telewerk reeds mogelijk; de meesten van hen (75%) werken 1 dag per week van thuis. 89% van de bedienden en 14% van de arbeiders krijgt al eens occasioneel thuiswerk toegezegd, bv. als ze thuis moeten zijn om een stielman binnen te laten.
Belangrijker nog is dat de werkgever aangeeft, als hij al structureel telewerk kent in de organisatie, ook positief te zullen reageren op een vraag voor occasioneel telewerk als dit enigszins mogelijk is. Tussen werkgevers en individuele werknemers worden er wel degelijk afspraken gemaakt over telewerk.
Een flexibilisering die moeilijker valt, zijn de overuren. Ook al heeft de wet Werkbaar en Wendbaar Werk het de werknemer mogelijk gemaakt vrijwillig tot 100 overuren per jaar te presteren (voor zover de werkgever akkoord is natuurlijk) die niet moeten gerecupereerd worden op een later moment, populair is die overurenoptie (nog) niet.
Slechts 11% van de werkgevers noteerde een concrete vraag van één of meerdere van zijn werknemers. Ook 11% van de werkgevers heeft zelf al het initiatief genomen om zijn werknemers over deze mogelijkheid te informeren. Bijna de helft meent te weten dat nog geen 5% van de werknemers in deze mogelijkheid geïnteresseerd is.
Waar de werknemers Werkbaar en Wendbaar Werk vooral lijken te vertalen in glijdende uren en telewerk, blijven de werkgevers toch vooral met de vraag van overuren zitten.
(bron: Acerta)
