ENGINEERINGNET.BE - Maintenance-management goeroes en opiniemakers lijken al te vaak voorbij te gaan aan diegenen die het onderhoud effectief uitvoeren.
De industriële technologie evolueert snel en laat ons toe om steeds meer just-in-time te produceren en om steeds meer te focussen op de klantspecifieke wensen. Communicatie en samenwerking tussen installaties, tussen partners in de supply chain, enz. … zijn niet langer uitzonderlijk. Concepten als Industry 4.0 en QRM (quick response manufacturing) ondersteunen dit.
Vertaald naar de onderhoudswereld betekent dit dat het oude silo-denken binnen onderhoud verleden tijd is. Onderhoudsmanagement, productiemanagement en kwaliteitsmanagement dienen geïntegreerd te worden. Vaarwel vaste preventieve onderhoudsroutines, welkom real-time beslissingen.
Snellere reacties en betere root cause analyses zijn aan de orde, mogelijk gemaakt door evoluties in diverse domeinen, van sensortechnologie over data science tot business intelligence. Het klinkt als een reclameslogan en dat is het ook een beetje.
Uiteraard wordt dit alles met de dag meer haalbaar, alleszins toch voor de nieuwere plants. Wat in het hele verhaal wat vergeten wordt, is de technieker die alle “self repair systems” ten spijt, toch nog heel wat handwerk moet verrichten.
Bovendien aan systemen die complex zijn en snel evolueren. Het gaat hierbij niet uitsluitend om baanbrekende evoluties, maar ook om een ‘net weer iets ander’ bedieningspaneel, een paar modificaties aan de modules en componenten, een verbeterde programmeertaal, …
Optimisten vegen de bezorgdheid over de moeilijkheidsgraad voor techniekers snel van de tafel. ‘Digital natives’ hebben immers geen moeite met technologie. Ze zitten al van in de wieg met tablet en smartphone te spelen, elektronische communicatie is in hun genen ingebakken.
Meer voorzichtige zielen - pessimisten is misschien een te fel woord - stellen zich vragen. In Angelsaksische landen wordt hier en daar gewag gemaakt van de ‘skills gap’, de kloof tussen kunnen en kennen en wat nodig is. Zelfs digital natives hebben opleiding, training en voortdurende bijscholing nodig. Dit negeren is niet verstandig.
Competenties vallen niet uit de lucht. Als er niet genoeg aandacht aan kennis en kunde wordt besteed, zullen er fouten gemaakt worden. Toch lijken voorlopig alleen de luchtvaartsector en hoge risico industrieën zich daar ten volle van bewust. In andere sectoren wordt dit genegeerd. Naast competenties, moet ook aan de mens gedacht worden: jobsatisfactie en stress, bijvoorbeeld.
Wat meer inhoudt dan supertechnologie, maar dat ook de werkplek en het management ervan belangrijk is en blijft. Wat de werkplek betreft, moet er rekening gehouden worden met o.a. de ergonomie van de onderhoudsinterventies: is er genoeg ruimte voorzien voor de technieker? Wat met de ergonomie van de acties? Het management moet dan weer letten op planning, training en teambuilding.
Ik geloof dus niet in een allesomvattende ‘self repair’. Ik vind wel dat de technologie de onderhoudstechnieker kan ondersteunen: door via drones inspectiebeelden door te sturen, door robotcamera’s in pijplijnen te sturen, door geavanceerde data-analyses, door augmented reality ondersteuning, door robotinterventies voor standaardjobs, …
Collaborative maintenance dus, mens geholpen door technologie. Zo’n beetje zoals robotchirurgie. De chirurg is nog steeds degene die de ingreep doet maar de robottechnologie biedt extra mogelijkheden waardoor de kwaliteit van de ingreep verbetert. MABA-MABA (men are better at-machines are better at), gelanceerd door Fitts in 1951, is nog steeds de moeite waard !
door Liliane Pintelon, KU Leuven Centrum Industrieel Beleid
