Europa’s grote makerfeest

De 3-daagse Maker Faire in Rome mikte eind oktober op een 100.000 bezoekers. Het technologiefeest trok zowel start-ups, ervaren technici en de academische wereld, als de hobbyist.

Trefwoorden: #maker, #Maker Fair, #ontwikkelaar, #ontwikkelen

Lees verder

Magazine

( Foto: LDS )

Download het artikel in

ENGINEERINGNET.BE - Maar ook de jeugd, die met schoolbussen aangereden kwam, en zelfs de allerkleinsten. Zowel ernstig als bijwijlen een jolig drukke bedoening met robotvoetbalwedstrijden, drone races, automatische orkesten,…

Arduino en Raspberry waren hier niet weg te denken. De makerbordjes kwamen voor in allerlei toepassingen. Wellicht één van de wildste presentaties: de Banana Random Number Generator waarvan de Arduino-microprocessor zijn voeding uit een banaan trekt.

iFew zat met zijn 3D-geprinte prototype van een slimme fles in een octrooitraject. Men hield er de lippen stijf op elkaar. De fles met dop verwittigt de gebruiker wanneer hij of zij aan een slok toe is. Ze is vooral bedoeld voor ouderen en mensen die op tijd en stond moeten drinken of mineralen bijnemen.

Het gaat, zoals bij een thermos, om een dubbele fles. Het vocht komt in de binnenste fles. In de bodem van de buitenste fles komt een draadloos oplaadbare batterij die verbonden is met de flessendop waar het slimme pakket zit. Een Pycom (MicroPython) ultrasoon niveausensor meet het vloeistofniveau in de binnenfles en communiceert met een app op de smartphone die de gebruiker verwittigt wanneer gedronken moet worden. Er wordt al gedacht aan allerlei extensies.

Tempohouder
Student elektronisch ingenieur Luca Brighent demonstreerde zijn ‘Electronic Swim Trainer’ examenproject voor de hogeschool in Pavia. Een 50 m lange, IP67 waterdichte Led-strip met 30 individueel adresseerbare Leds per meter wordt in het zwembad gelegd. Met een Chinese Elegoo controller regelt hij de snelheid waarmee de ‘zwemhaas’, een cluster van enkele oplichtende Led’s, vooruitkomt. Daarmee stuurt hij het tempo van de zwemmer aan die de oplichtende Led’s bijhoudt. Snelheid en kleur van de led’s zijn instelbaar.

Steam Atelier pakte uit met ‘Haello wearable bio interfaces’. Het collectief verwerkt sensoren in kledij om met een eenvoudige, openbron synthesizer geluid uit elke beweging van de drager te trekken. Er wordt met dans tegelijk ook ‘gecomponeerd’ en in workshops geëxperimenteerd met Arduino, naderingsschakelaars, stethoscopen,… en fashion.

Aquaponia
Hoofdsponsor ENI, het Italiaanse energiebedrijf, pakte er uit met The Blue Loop: een aquaponicsysteem dat basilicum liet groeien op Led-groeilichten en het water van een vistank. Elders op de stand liep er een prototype van een bioreactor voor het kweken van algen op CO2 en Led’s. Men wil er lipiden en proteïnen aan onttrekken om er biofuel mee te maken.

Ingenieur Giorgia Pontetti, die in cleanrooms satellieten bouwde, bedacht een steriele groentenkweekcontainer en dankzij een co-financiering door het Italiaanse leger werd die ook gebouwd door G&A Engineering. Ook hier Led-lichten en computergestuurde recepturen. “We doen enkel steriele cultivatie. Met steriel water in een steriele omgeving.” Ze claimt dat zo gekweekte producten veertig keer meer vitamines bevatten.”

Voordeel? Alles, apparatuur en kweekruimte, in één container. Pontetti wil ook kleinere kweekzuilen bouwen voor grootwarenhuizen maar ook voor de consument thuis. Op eenzelfde pad ook BioPile Growing Architects die uitpakte met de stijlvolle Nano: een doorzichtige polycarbonaten ronde cilinder, 53 cm hoog en 25 cm diameter, met onder en boven een afsluitende houten schijf. Boven zitten Led-lichten en de sturing van het microklimaat. Drie gouden connectorenlijnen lopen van onder naar boven. In de stolp komt een PLA-potje waarin je enkele plantjes kunt kweken. Het geheel stuur je aan met een app op je smartphone.

Verfproducent Airlite showde een blanke muur die later door een kunstenaar beschilderd werd met een ‘smog’ afbrekende verf. De verf, die in poedervorm getransporteerd wordt, reduceert naderhand NOx en SOx, doodt bacteriën (oxidatie en hoge alkaliniteit), is schimmelwerend, zelfreinigend,…

Stedenbouw
Bij Sony CLS liep het Kreyon City sociaal experiment. Met Lego-blokjes bouwen meerdere deelnemers aan een miniatuurstad. De opbouw wordt via camera’s gemonitord. De sensoren pikken bepaalde data op: vormgeving, oppervlakte, hoeken, volumes, groen,…

Die data worden in een model gevoerd en resulteren in dashboards van het aantal inwoners, energieverbruik, waterconsumptie, pollutie,… “Niemand bouwt een stad alleen. Het is de bedoeling te leren over besluitvormingsprocessen,… en duurzaamheid”, legde fysicus Bernardo Monechi uit.

Gevoelige vingers
Het vorig jaar opgerichte VR Perception combineert VR/AR-beelden met haptiek. Zijn elektronische vingerhoeden komen op duim, wijs- en middelvinger en geven via wifi meer dan 220 verschillende trillingspatronen/signalen door. Men wil ook druk- en temperatuursensatie realiseren op basis van het Peltier-effect dat een elektrische stroom omzet in een temperatuurverschil. Er wordt gemikt op opleidingen/trainingen in de industrie maar ook in de medische wereld.

“Als ik in de virtuele omgeving een knop indruk, moet ik daar een feedback van krijgen”, zegt CTO Fabio Cipriano (23), laatstejaars ingenieur elektronica. “Met de haptische feedback resulteerde een VR-training op een CNC-machine in een 28% sneller leren.” Ze bezigen Unity en Real Engine dat ook in Playstation 4 gebruikt wordt. Het systeem kent nog een vertraging tussen het visuele en de haptiek. “We willen die latency van 300 milliseconden naar 5 à 10 milliseconden terugbrengen.” Daarvoor zijn snellere microcontrollers nodig. “We zoeken hier het nodige kapitaal om dit verder uit te werken”, vertelde CEO Matteo Piviotti, die de SDK levert waarmee de ringen vrij te programmeren zijn. De jonge ondernemers nemen het met hun vingerdoppen op tegen de ‘handschoen’-oplossingen.

Wearable Robotics Technology (Weart) combineert eveneens AR/VR en haptiek. Het heeft twee types van vingerringen. De eerste registreert de interactie tussen de vinger van de gebruiker en het contact met oppervlakken en dingen in de omgeving: ruwheid, stijfheid en temperatuur. Een tweede set bestaat uit twee ringen waarmee de gebruiker een eerder geregistreerde ervaring kan herbeleven. Weart mikt op de medische wereld, industrie (training) maar ook entertainment, gaming en zelfs de modewereld. Drie ingenieurs van de universiteit van Sienna en het Milanese Enovia, een ‘enterprise factory’, richtten het bedrijf in 2018 op. Volgend jaar zullen ze op CES in Las Vegas te zien zijn.

Second skin van het Pervasive Elektromagnetics Lab kleeft een temperatuursensor op de vinger opdat mensen met gevoelloze vingers of handen zich niet zouden branden. De sensor triggert dan een akoestisch signaal via een 870 Mhz radioverbinding met een ontvanger op de rug van de hand. Nieuwe sensoren meten ondertussen ook de ph van de huid (voor atleten) en kunnen zelfs, aan de hand van een antenne en de elektrische eigenschappen van vloeistoffen, dwars door een kunststoffles ‘voelen’ of het om olie of azijn gaat.


Door Luc De Smet 

Kader: Industriële Arduino
Designer Loic De Buck, die Arduino-bordjes ontwikkelt voor industriële toepassingen, trok negen jaar geleden naar Beijing en daarna naar Shenzhen, om dicht bij zijn leveranciers en producenten te zitten. Maar nu komt hij eind november terug naar het vaderland. Het was zijn droom om met zijn bedrijf Industruino uiteindelijk in Hong-Kong te landen. Hij was al de immigratieprocedure opgestart maar deze zomer, met alle onrust, moest hij zijn kortetermijnplannen bijsturen.

Hij beseft dat het Vlaanderen momenteel ontbreekt aan een kader voor de massaproductie van elektronica. “We zijn een servicemaatschappij geworden. Fabricage is niet evident. Als ik mijn eigen motto moet blijven volgen en dicht bij mijn fabrikanten wil blijven… dan moet ik dat hier zélf doen.” Dat is niet echt vanzelfsprekend want hier zijn elektronica pick&place en kwaliteitscontrole operaties gericht op defensie en lucht- en ruimtevaart. “Evenmin zit ik met de assemblage van mijn industriële borden aan het andere eind van het spectrum in de consumentensfeer. Ik zit er ergens tussenin. En dat blijkt in België niet echt te vinden.”

De eerste twee jaar plant hij zijn pcb’s nog in China te vinden maar de mechanische assemblage in België te doen. “Ik zal hier met één of twee mensen in het atelier niet de soepelheid hebben om snel veel te produceren maar ik hoop wel flexibiliteit te halen uit mijn assortiment en voorraad. Ik zal op mijn producten bovendien ‘Made in Belgium’ kunnen zetten. Ontwikkeling zal ik afstellen op de mogelijkheden die ik in België zal vinden.” Hij verwacht dat die sneller en vooral beter georganiseerd zal kunnen. Met hergebruik van componenten.

Ondertussen is Industruino’s grotere versie van zijn IND.I/O, de Trio met drie microcontrollers bijna klaar. De Buck toonde ook een Arduino compatibele ‘loop powered’ sensor transmitter, waaraan hij als voorbeeld een gassensor (een ASICS van Bosch) koppelde, alles geïntegreerd in een stevige nylon-behuizing. “De 4-20 milliAmp kabel kan 2 km lang zijn.” Voor een andere toepassing koppelde hij een accelerometer aan het bordje. Wanneer je het systeem aan een machine hangt, weet je onder welke hoek die machine staat. “Ik focus dus niet alleen meer op de controller maar ook op de sensoren.” Nu hij naar België terugkeert merkt hij dat ook hier het landschap veranderd is en dat er concurrenten zijn opgestaan in Spanje, Oostenrijk,…


Kader 2: Zool voor gevarieerd terrein
Wahu ontwikkelde een ‘oppompbare’ zool voor wie doorheen gevarieerd terrein moet. In rusttoestand heeft de schoen een vlakke polymeren zool. Opgepompt springen de ingebouwde noppen naar buiten. De eerste generatie van de schoen is groot en zwaar. Er zit een actuator, compressor en batterij in. “Met de tweede generatie focussen we op miniaturiseren”, zegt CEO Patrizia Casali.


Kader 3: Makertalent op de vlucht
Op de Black Brain Robotics Inventor-stand schuifelt een grote pop mechanisch, voetje voor voetje naar voor. Felix Nate Boakye uit Ghana ontvluchtte drie jaar geleden zijn land en deed de overtocht vanuit Libië in een bootje. Sindsdien verblijft hij in een Italiaans vluchtelingenkamp. Hij kreeg Europese steun om op de Maker Faire zijn talent te showen. Hij bedacht er een schoen met ingebouwde schaarlift waarop hij ooit een hydraulische veer wil monteren.

Doelpubliek: mensen die net niet aan die bovenste plank kunnen… Hij bouwde ook laadbatterijen voor gsm’s. Hij vulde kunststoffen containertjes met zout, koolstofpoeder, zink en koper, isoleerde alles, laste er connectoren op en stopte die in een smartphone die onmiddellijk tekende dat hij aan het laden ging. “Zolang hij niet aangesloten is, gebeurt er niks. Zodra het materiaal het trekken van de telefoon voelt, wordt de batterij warm en komt hij tot leven. Ik werkte gewoon voort op Volta’s idee…”