ENGINEERINGNET.BE - Aerospacelab (*), dat opgericht werd in 2018, haalde ondertussen zo’n 60 miljoen euro op en telt nu bijna 200 medewerkers.
Eind juni lanceerde het zijn eerste satelliet: Arthur. Het betrof een cubesat van 12 units, samen zowat 20 kg zwaar, met een hoge resolutie optische camera.
Zijn tweede, 150 kg zwaardere micro-satelliet is een zogenaamde companion satellite -eigenlijk de ‘aflossing’- voor de Copernicus’ Sentinel-2 missie van ESA. De satelliet, die multispectrale beelden zal nemen van het aardoppervlak, moest deze maand de ruimte in… maar toen in december een lancering van de Vega C fout liep, blijft die draagraket -en de lading- voorlopig aan de grond.
Vanaf juni lanceert Aerospacelab acht microsatellieten via SpaceX, gespreid over twaalf maanden. Die beschikken over krachtiger telescopen. Voor het jaareinde volgt er een satelliet met VHR-camerasysteem (Very High Resolution) met een resolutie van 50 cm aan boord.
Daarna ook satellieten met multispectrale sensoren die tot 15 spectrale banden aftasten. Op de vraag hoeveel vaste contracten Aerospacelab heeft voor satellieten, bleef de woordvoerder op de vlakte. “We zijn in gesprek met best een paar klanten, vooral voor de grotere satellieten.”
Het verticaal geïntegreerde bedrijf ontwerpt en ontwikkelt in eigen huis de subsystemen (radio, batterijen,…), de satellieten zelf om de data te sprokkelen maar ook de algoritmen om uit die datasets informatie te puren.
Dat doet het in opdracht voor derden maar uiteindelijk wil het zelf ook een eigen constellatie van satellieten uitzetten in de ruimte, om data te vergaren en ‘intelligence’ aan te bieden.
Zo’n constellatie zou een 16 VHR-satellieten tellen en tussen 10 en 25 satellieten met multispectrale sensoren. Er wordt gedacht aan een mix van satellieten in een zon- of heliosynchrone baan (Sun Synchronous Orbit) -die baan loopt over de polen op een typische hoogte van 600-800 km en schuift bij elke omwenteling een beetje op- maar ook lagere banen. Dergelijke satellieten hebben een beperkte levensverwachting van zo’n vijf jaar.
Tijdens ons bezoek zetten enkele medewerkers in de cleanroom een test op met een optische telescoop. In de kelderlokalen werd een tracking- of volgsysteem voor een satelliet toegelicht alsook de lasercommunicatie waarmee het bedrijf veel grotere datavolumes -veel sneller dan met de radio- rechtstreeks van de satelliet naar één of meer grondstations wil sturen.
De laserbron is goed voor 100W en een spot van 15 à 50 nanometer bij de uitgang. Op de grond resulteert dat in een ‘punt’ met een diameter van 1 km, met in de kern een signaal van slechts enkele nanowatt. Genoeg echter om opgepikt te worden door een grondstation.
Deze hoogdebietscommunicatie maakt gebruik van een collimator, een systeem dat een evenwijdige/parallelle stralenbundel vormt. De ene single mode straal zorgt voor de data-acquisitie. Over de andere multimodale straal loopt dan de datamassa over meerdere golflengtes naar beneden.
Dergelijke lichtcommunicatie werkt uiteraard best bij ‘open’ weer zonder bewolking. Daarom zal een beroep gedaan worden op een netwerk van grondstations in verschillende regio’s. Mettertijd kan het gaan om een netwerk van 15-20 grondstations. Daarover wordt vandaag nog onderhandeld. Op het Monnet-domein staat overigens zo’n ‘dome’. Toch de koepel.
(*) Lees ook: Benoît Deper: "Ontsnappingssnelheid halen in new space"
