Maar het kan toch echt niet zo zijn dat het weer zich aanpast aan onze crisis, financiële malaise, dat zou wel heel straf zijn. Laten we er maar van uitgaan dat het een toevallige samenloop van omstandigheden is. Maar dat hele volksstammen er toch aardig depressief van worden is ook wel weer te begrijpen.
De bomen leken tot in de hemel te groeien en op alle fronten was het uitbreiding en groei dat de klok sloeg. Nou ja, we hadden een kredietcrisis gehad tussen 2007 en 2009, maar die was inmiddels toch redelijk onder controle, althans zo leek het. Er was even een windstilte, het was allemaal gelukkig meegevallen en absoluut niet te vergelijken met de beurskrach die in het New York van 1929 zijn ontstaan had.
De rust leek weergekeerd, totdat koersen op en neer begonnen te deinen. Alsof ze in een vliegende storm gekomen waren. Hulpacties van centrale banken leken een geweldig gereedschap om de rust snel en efficiënt te herstellen.
Maar helaas, een wereldwijd gekoesterde droom, dat de bomen tot in de hemel konden groeien, blijkt nog erg veel aanhangers te hebben. Het is dan ook erg moeilijk om afscheid te nemen van de stijgende trend in de bonus-cultuur en andere droomscenario’s die toch wel erg behaaglijk aanvoelen, maar uiteindelijk weinig realistisch blijken te zijn.
Zou het ons helpen als we ons enkele decennia terug wanen en dan onze situatie van nu vergelijken met die van toen? Onze materiele welvaart is over het algemeen genomen fors toegenomen, maar waren we toen echt zoveel slechter uit? Kun je vanuit die vergelijking je vandaag écht zo depressief voelen, dat elke vorm van optimisme en daarmee de energie verdwijnt? Aannemende dat niet het grootste deel van de bevolking manisch depressief is, zal men moeten accepteren dat het glas weliswaar half leeg is, maar dat het toch prettig is dat er nog de helft beschikbaar is.
Weg met die somberheid, het is lente en zal ooit wel weer zomer worden, dat moet het uitgangspunt zijn om in elk geval de somberheid van ons af te schudden.
Enkele weken geleden was ik, uit algemene belangstelling op een verpakkingsbeurs. Er heerste een bijzonder positieve sfeer, weg crisis. Of die standhouders allemaal goede toneelspelers waren kan ik me nauwelijks voorstellen.
Kijkend naar de producten, de productiemachines, de hulpmaterialen, de logistieke aanpak en vernieuwingen, straalde het geheel een dynamiek uit waar geloof in de toekomst uit sprak, er is dus nog hoop!
Op donderdag 19 april ga ik ook naar de Antwerp expo, naar de beurs Pumps & Valves + Maintenance 2012, waar ik hoop weer dezelfde dynamiek als vorig jaar te treffen, het programma is er naar!
En als ik vandaag in de krant lees dat het bouwbedrijf Besix enkele zeer forse opdrachten heeft binnengehaald, dan blijkt dat zelfs in die sector nog mogelijkheden zijn.
Dit soort resultaten zijn alleen mogelijk als er kwaliteit geleverd wordt, als er geloof is, niet alleen in de toekomst maar ook in het aanwezige -technisch- vakmanschap. Een kritische factor op dat gebied is daarbij de afnemende belangstelling voor de technische vakken en daarnaast (of daardoor?) ook de teruglopende kwaliteit van het technisch onderwijs.
«Opendeurdagen» bij bedrijven en het meer presenteren van de dynamiek van de techniek, de producten de innovatie, zoals dat ook op de beurzen gebeurt, kan ook in die sector de positieve benadering en het enthousiasme bij de nieuwe generatie techniekers weer stimuleren.
Waardoor de somberheid zal verdwijnen, ik zal u laten weten of ik die sfeer op de Antwerp expo heb mogen opsnuiven.
