ENGINEERINGNET.BE - Gegevens worden daarbij niet in nullen en enen opgeslagen op een harde schijf, maar in de basenparen AT en CG waaruit DNA is opgebouwd. Zo’n datacentrum is dan een lab geworden, vele malen kleiner dan nu.
De Greef ziet het al helemaal voor zich: in een deel van het gebouw worden nieuwe bestanden gecodeerd via DNA-synthese. In een ander deel liggen grote velden aan bolletjes: met in elk bolletje een bestand verpakt. Een robotarm haalt een bolletje eruit, leest de inhoud, en plaatst het weer terug.
We hebben het dan over synthetisch DNA. In het lab worden de basen in een bepaalde volgorde aan elkaar geplakt tot synthetisch aangemaakte DNA-strengen. De bestanden en foto’s die nu in datacentra zijn opgeslagen, worden dan in DNA opgeslagen.
Vooralsnog is de techniek alleen geschikt voor archiefopslag. Het uitlezen van opgeslagen gegevens is namelijk erg duur, waardoor je de bestanden zo min mogelijk wilt raadplegen.
Dataopslag in DNA biedt vele voordelen. Een bestand kan bijvoorbeeld veel compacter worden opgeslagen en ook de levensduur van de gegevens is vele malen langer. Maar het belangrijkste is misschien wel dat deze nieuwe techniek grote en energieslurpende datacentra overbodig maakt.
Samen met promovendus Bas Bögels, een groep universitaire partners en Microsoft ontwikkelde de Greef een nieuwe techniek om dataopslag met synthetisch DNA schaalbaar te maken. De resultaten werden gepubliceerd in het journal Nature Nanotechnology.
Klik hier om de volledige publicatie te lezen.
De Greef werkt bij de faculteit Biomedical Engineering en het Instituut voor Complexe Moleculaire Systemen (ICMS) aan de TU Eindhoven en is gasthoogleraar aan de Radboud Universiteit.
