ENGINEERINGNET -- 14.000 jaar geleden kwam er aan het einde van de laatste ijstijd een korte impuls van biologische productiviteit tot stand.
Hierdoor kwam een strook van de Noord-Stille Oceaan tot leven. Wetenschappers hadden tot nu toe nog niet kunnen achterhalen hoe dat het leven tot stand kwamen of hoe deze tot zijn einde kwam.
Er was een hypothese die stelde dat ijzer leidde tot deze stijging van het leven in de Oceaan.
Tot op heden werd veronderstelt dat de korte bloei van micro-organismen veroorzaakt zou zijn door een toename van de hoeveelheid ijzer in het oceaanwater. IJzer is een van de hulpstoffen die fytoplankton, naast voedingsstoffen, nodig heeft om zich te kunnen ontwikkelen.
Onderzoekers onder leiding van het Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI) en in samenwerking met de Universiteit van Bristol (UK), de Universiteit van Bergen (Noorwegen), Williams College en de Lamont Doherty Earth Observatory van de Columbia University stellen nu door een nieuwe hypothese dat de opeenvolging van veranderingen in de oceaanstroming van destijds voor gunstige omstandigheden voor het mini-gedierte heeft gezorgd.
Door de opwarming van het klimaat en veranderingen in wind- en waterstroming begonnen de verschillende waterlagen van de zee met elkaar te mengen, waardoor er voedselrijk water naar de oppervlakte kwam.
Daarna volgde een puls van koud water, veroorzaakt door afsmeltende gletsjers, die de lagen weer stabiliseerde. De bovenste waterlaag, waar het licht dat voor de algenbloei noodzakelijk is goed bij kan komen, zat daarna dus vol met voedingsstoffen, waar de kleine beestjes optimaal van konden profiteren.
Phoebe Lam van het WHOI Associate legt uit dat ze heel carrière heeft uitgebouwd op het belang van ijzer, maar ze is nu tot de conclusie gekomen dat ijzer niet zo belangrijk is als tot nu toe verondersteld geweest is.
(LVD)
