Download het artikel in 
ENGINEERINGNET.BE - «Na drie jaar levert de werkende centrale geen 1 MW maar 350 à 400 kW», stelt milieucoördinator Sabine Thabert, «en in het begin lieten de pompen en kleppen het al eens afweten.»
Sinds 2011 kon die theoretisch tot
1,6 MW elektriciteit produceren om die op het 6 kV-bedrijfsnet te duwen. Drie omvormers van 350 kW zetten de gelijkstroom om in wisselstroom. Want in de praktijk werd een plafond van 1 MW
aangehouden om de membranen van de brandstofcellen te 'ontzien'.
Zowat 80 kW daarvan wordt onmiddellijk verbruikt door de pompen van de installatie zelf. De centrale bestaat uit 12 serie-geschakelde modules van elk 14 stacks - samen 168 stacks - met elk 75 membranen. Goed voor 12.600 brandstofcellen.
De nodige brandstof - H2 - krijgt de centrale op lage druk aangeleverd a rato van 750 Nm3/uur uit het proces van SolVin. Bij een productiecapaciteit van 395.000 ton chloor - basisproduct voor de kunststofindustrie - komt daar zo’n 10.000 ton H2 vrij als neven/afvalproduct. In de 'natte afdeling' van de centrale wordt zowel de H2 als de buitenlucht gefilterd en bevochtigd vooraleer die naar de stacks gestuurd worden.
De initiële investering van €5 miljoen, waarvan Solvay zelf €3,5 miljoen aanbracht, beoogde niet zozeer de extra megawatt aan elektriciteit die de centrale kon opwekken met waterstof die het anders moest affakkelen. Op een totaal verbruik van 110 MW vertegenwoordigt 1 MW slechts een 'rimpel'. Wel bood de centrale Solvay een kans om verschillende technologieën te beproeven.
'Speelgoedinstallatie' voor ingenieurs
SolviCore - de joint venture van Solvay en Umicore - kon er zijn Aquivion-membranen uittesten op de PEM-cellen van het Nederlandse Nedstack. De prestaties van de stacks, de cellen en de membranen, konden over een langere periode gemonitord worden, a rato van zo’n 10.000 spanningsmetingen/seconde.
Elke individuele module kan uit dienst gehaald worden, terwijl de anderen verder produceren. Dat gebeurt automatisch bij een element dat minder dan 400 mV registreert. Een derde van de stacks kan, los van de andere, in dynamische modus uitgetest worden. Ideaal voor proeven. Een technologisch unieke testfaciliteit. Een 'speelgoedinstallatie' voor technici, dus, veeleer dan een productie-eenheid.
Zo leerde men o.a. onder welke condities en hoe snel de membranen slijten. De PEM-cellen lopen aan bij 75°C. Vanaf 85°C degraderen ze. Zo waren er bij de aanvang van het project, ondanks grondig flushen van de leidingen, al eens vervuilingsproblemen.
Veeleer dan de 40 kg zware stacks, liet echter randapparatuur - zoals pompen en kleppen - het al eens afweten. Na drie jaar levert de werkende centrale geen 1 MW maar 350 à 400 kW en zijn sommige onderdelen aan vervanging toe. Het is vandaag niet duidelijk of men de cellen nog zal hermembranen.
«We hebben in Europa verschillende proefprojecten lopen om onze productie zo energie-efficiënt mogelijk te laten verlopen. De H2-centrale is er daar één van», zegt milieucoördinator Sabine Thabert die tegelijk op andere 'groene' projecten wijst.
Het bedrijf heeft o.a. proeven lopen om afvalwater van de buren te zuiveren en dokwater tot gedemineraliseerd water - nodig in het elektrolyseproces van SolVin - op te waarderen.
door Luc De Smet, Maintenance Magazine
