ENGINEERINGNET.BE - Prof. Stijn Temmerman (UAntwerpen) beschrijft dit in een artikel in het tijdschrift Science: "Op lange termijn vergroten dijken het overstromingsrisico en bieden wetlands de beste bescherming."
De klimaatverandering zorgt voor een stijging van de zeespiegel en voor meer extreme weerfenomenen zoals orkanen. Dat maakt wereldsteden zoals Londen, New York en Shanghai, die allen in rivierdelta’s liggen, erg kwetsbaar voor overstromingen. Ook de Lage Landen zijn grote risicogebieden.
Traditioneel wordt er in kustgebieden en langs rivieren geïnvesteerd in dammen en dijken. “Op korte termijn bieden die ingrepen wel degelijk bescherming”, zegt prof. Stijn Temmerman, fysisch geograaf verbonden aan het Departement Biologie.
“Maar die constructies verstoren de natuurlijke processen in rivierdelta’s. Op langere termijn leiden ze tot een daling van het land en lokaal tot een versnelde verhoging van de zeespiegel, en dus tot een groter risico op overstromingen.”
Temmerman en zijn Amerikaanse collega noemen onder meer de Mississippidelta in de VS en de delta van Rijn, Maas en Schelde in Nederland en Vlaanderen als grootste risicozones in de wereld.
In de Schelde is het waterniveau sinds 1930 tot 130 cm gestegen, vijfmaal zo snel als aan de kust.
Kustgebonden wetlands, zoals schorren en mangrovebossen, spelen een erg belangrijke rol in het meegroeien van rivierdelta’s met de stijgende zeespiegel. Maar de mens maakte er massaal ruimte voor landbouw, industrie en steden van.
Het natuurlijke proces van zand- en slibafzetting, waardoor het land mee ophoogt met het zeeniveau, wordt zo gestopt, waardoor elk jaar meer land in zee verdwijnt.
Onbedoeld zorgen de menselijke ingrepen dus voor een hoger overstromingsrisico. Temmerman en zijn collega pleiten dan ook voor nieuwe, natuurgerichte oplossingen.
(bron: UAntwerpen)
