ENGINEERINGNET -- Begin dit jaar organiseerde de Europese Commissie een druk bijgewoonde workshop met als thema 'Tweede evaluatie van de regelgeving inzake nanomaterialen'. Wij hebben voor u de belangrijkste discussiepunten samengevat.
Aangezien de Europese Unie over weinig grondstoffen en geen eigen energiebronnen zoals aardolie beschikt, hebben we nanotechnologie en -materialen ten zeerste nodig om innovatieve producten, nieuwe bedrijven en bijkomende tewerkstelling te creëren.
'Nano' is één van de zes ‘key enabling technologies’ die volgens de EU nodig zijn om deze doelstellingen te realiseren.
De Commissie stelt vast dat de EU goed presteert qua O&O en 32-33% van de patenten inzake nano bezit, maar wereldwijd bekeken slechts over 10% van de productiecapaciteit voor de omzetting van nano in nieuwe producten en tewerkstelling beschikt.
Enkele belangrijke fundamentele conclusies
(1) Als de Europese bedrijven een markt voor nano willen uitbouwen, die gebaseerd is op het vertrouwen van de consument, dan moeten ze ervoor zorgen dat de ontwikkeling van nieuwe nanotoepassingen paralellel en in balans loopt met hun onderzoek inzake de veiligheid en gezondheid van nano in hun eigen specifieke toepassingen. Ze moeten echter niet alleen het nodige doen om de bestaande lacunes in de vereiste kennis over nano op te vullen, maar ook om het grote publiek degelijk te informeren.
(2) De Europese Unie en ECHA moeten zorgen voor een passend en degelijk wetgevend kader, de nodige richtsnoeren en een databank met informatie over nano zodat de Europese producenten en invoerders weten waar ze aan toe zijn, en de consumenten en vakbonden het nodige vertrouwen krijgen.
(3) Net zoals niet alle gewone stoffen gevaarlijk zijn, zijn ook niet alle nano’s gevaarlijk. Sommige nano’s worden ongeweten reeds zeer lang gebruikt. Dergelijke nano’s zijn bij gebrek aan bekende negatieve effecten gedurende tientallen jaren als veilig te beschouwen. Men dient zich dus qua reglementering vooral te concentreren op de nano’s waarvan men weet dat ze gevaarlijk zijn en de nieuwe nano’s waarvan nog niet duidelijk geweten is of ze al dan gevaarlijk zijn.
Uiteenlopende standpunten
Over de manier waarop men bovenstaande qua regelgeving dient te realiseren liepen tijdens de workshop de standpunten van de Europese Commissie, het Europees Parlement, de lidstaten, de industrie, de vakbonden en de consumentenorganisaties - zoals te verwachten was - wel meer uiteen.
Vanuit de industrie werd de boodschap gegeven dat er al veel kennis over nano verzameld werd, en dat de REACH-registratiedossiers daar waar nodig moeten bijgewerkt worden, (vermits er bij de eerste registraties nog geen nanodefinitie en nog geen ECHA-nanorichtsnoeren waren.
Bovendien, zo vindt de industrie, 'moeten nanomaterialen als gewone stoffen behandeld worden', en heeft REACH op zichzelf alles in huis om nanomaterialen op passende wijze te reglementeren: 'Er is bijgevolg geen extra wetgeving nodig'.
Tevens werd gesteld dat men in de Europese Economische Ruimte geen overlast mag creëren door 30 verschillende nationale nanoregisters op te starten, maar dat men - indien vereist – beter zou kiezen voor één enkel Europees nanoregister.
Voorstel: dubbele aanpak
Omdat er nano’s zijn die wel onder REACH en andere die niet onder REACH vallen, stelde Bjorg Hansen van DG Milieu een dubbele aanpak voor. Voor de ‘nano’s die wel onder REACH’ vallen, zijn alle regels van REACH wettelijk verplicht van toepassing en zal o.a. door de Europese Commissie, ECHA en de nationale inspectie toezicht gehouden worden op een correcte implementatie.
REACH zelf zal volgens de Europese Commissie niet gewijzigd worden, maar de bijlagen van REACH zullen via comitology besprekingen met de lidstaten zo aangepast worden dat ze beter en correcter van toepassing zijn op nano’s.
Voorzorgsprincipe of wetenschappelijke informatie?
Er was ook heel wat discussie over het feit of wetgevende maatregelen dienen gebaseerd te zijn op het voorzorgsprincipe of zuiver op gefundeerde wetenschappelijke informatie.
De Europese Commissie stelde dat wanneer voldoende info beschikbaar is (waarvoor de industrie zelf moet zorgen), de maatregelen hierop gebaseerd moeten worden. De sprekers namens de regeringen van de EU-lidstaten drongen erop aan dat de Europese Commissie veel sneller en op correcte wijze vooruit zou gaan met haar wetgevende werk.
Publieke raadpleging
De Europese Commissie lanceerde onlangs een ‘publieke raadpleging’ over haar nanomaatregelen die tot eind mei zal lopen. In april is een bespreking gepland door de experts van de Competent Authorities Sub-Group on Nanomaterials (CASG Nano). In september 2013 volgt dan een bespreking in de ‘Nano Impact Assessment Board'.
De wetgevende initiatieven (zoals de aanpassing van de REACH- bijlagen en de risico-evaluatie van nano’s in kleine volumes) zouden ten laatste binnen drie jaar klaar zijn, d.w.z. eind 2015 begin 2016.
(bron: Agoria)
