ENGINEERINGNET -- «Op school een verlengdraad leren maken, is niet de juiste manier om jongeren warm te maken voor technologie».
James Dyson, stichter van een bedrijf dat alom erkend wordt voor zijn innovatiekracht, schreef exclusief voor Engineeringnet een column over wat er naar zijn mening schort aan de Westerse visie op onderwijs.
Er zijn meer vacatures voor ingenieurs dan er ingenieurs zijn om ze te vullen. De vraag overtreft het aanbod. Waarom is dat zo? We ondersteunen engineering niet genoeg.
Het onderwijssysteem zet de stap naar de toekomst niet – op school leren kinderen hoe je een verlengdraad moet maken in de plaats van een modern lessenpakket dat een duidelijke link legt met hoe het er vandaag echt aan toe gaat.
Goede ideeën leren omzetten
Technologische opvoeding zou een vak moeten zijn waar kinderen met behulp van wiskunde en wetenschappen hun goede ideeën leren omzetten in nuttige producten. We hebben praktische geesten nodig als we in Europa de concurrentiestrijd willen aangaan met de rest van wereld.
Er zou een vak in het lessenpakket moeten zitten dat de theorie van engineering combineert met de nodige creativiteit. Om zo praktische vaardigheden te ontwikkelen, de esthetiek van design aan te leren en de ecologische implicaties van ontwerpen bij te brengen.
We moeten studenten voorbereiden op een technologische wereld die heel snel verandert, en op die manier de toekomstige uitvinders en hun ideeën ondersteunen.
Uitdagen om zelf te ontwerpen
Bij Dyson is computerondersteund ontwerpen onmisbaar, complexe problemen kunnen ontleed en virtueel herontworpen worden. Wiskundige berekeningen worden geanalyseerd. Vandaag de dag draait design engineering evengoed om virtueel prototypen als om echte prototypes maken.
Zo gaat het er bij technologische bedrijven ook effectief in de realiteit aan toe. De dingen evolueren heel snel en zijn voortdurend in beweging – dat zou zich moeten weerspiegelen in ons onderwijs.
Zodat jongeren mee zijn met de nieuwste technologieën en hoe deze gebruikt worden in de echte wereld. In de plaats van dingen uit elkaar te halen en ze te herstellen, zou het leerplan kinderen moeten uitdagen om zelfs iets te ontwerpen. Ze moeten naast herstellen ook leren uitvinden. We hebben ingenieurs nodig die dingen in vraag durven stellen en verbeteren, niet enkel herstellen.
Bijvoorbeeld in het VK heeft de James Dyson Foundation hard gevochten om de inhoud van het vak 'design and technology' (technologische opvoeding in België) te veranderen. Een nieuw curriculum kan jonge uitvinders en ingenieurs inspireren.
Singapore als voorbeeld
In Singapore hebben ze het begrepen. Jonge intelligente studenten spotten en hun academische kennis combineren met praktische vaardigheden, werpt er zijn vruchten af: vandaag is 40 procent van alle afgestudeerden ingenieur en dat dankzij de aandacht die er wordt besteed aan toegepaste wetenschappen in het lessenpakket.
Een generatie gedreven en gekwalificeerde ingenieurs betreedt er de arbeidsmarkt en investeerders zakken massaal af naar Singapore.
Het enige moment dat ik praktische ervaring kon opdoen op school, was in de les houtbewerking – en het was saai. We maakten houders voor luciferdoosjes (de mijne wiebelde) en dat was het hoogtepunt van het jaar.
Niet genoeg dus om mij te inspireren om ingenieur te worden. Dus experimenteerde ik thuis. Ik haalde radio’s uit elkaar om uit te zoeken hoe ze werkten, en ze dan weer in elkaar te steken, 'reverse engineering'. Ik liet steeds een spoor van onderdelen rondslingeren in huis, heel vervelend voor de rest van het gezin, maar ik leerde volop bij.
Pas toen ik een student was aan het Royal College of Art in Londen, ontdekte ik de echte wereld van de engineering, vrij laat in mijn academische carrière. Ik ontdekte hoe spannend dingen maken wel kan zijn onder begeleiding van gepassioneerde professoren. Ik werd meegesleept door de mogelijkheden van materialen om nieuwe ontwerpen te maken.
Mijn hogere opleiding hielp me begrijpen dat het doel van een project niet altijd duidelijk is. Experimenteren, falen en opnieuw proberen lieten mij toe om onuitgewerkte ideeën om te zetten in functionele en tastbare resultaten.
Dankzij deze professoren had ik de vaardigheden en het zelfvertrouwen om de zak van mijn oude Hoover Junior te verwijderen en de eerste stofzuiger zonder zak te ontwikkelen.
Technologie «die levens verandert»
Technologie beïnvloedt de wereld. De winnaar van de James Dyson Award 2012, Dan Watson, ontwierp een visnet dat vis die niet geschikt is voor de verkoop maar die per ongeluk is gevangen, laat ontsnappen door lichtgevende ringen.
Het systeem van die ringen maakt handig gebruik van het gedrag van vissen. Kleine en middelgrote vissen zwemmen naar boven in stress-situaties en grote naar beneden. Dankzij de ringen kunnen de kleine en middelgrote ontsnappen en vangt het net alleen de grote vissen.
Deze uitvinding pakt het probleem van de overbevissing aan. Er zijn nog veel meer briljante ideeën die problemen oplosten van over heel de wereld – velen daarvan met het potentieel om wereldwijd geëxporteerd te worden.
En zo hebben we er méér nodig. We hebben mensen vandoen om technologie te ontwikkelen die levens verandert voor honderden jaren: vooruitgang die onze wildste verbeelding overtreft en die onze visie op de wereld van vandaag – maar evengoed op die van binnen 50 jaar – verandert.
Om dat mogelijk te maken moeten we onze kinderen de nodige vaardigheden meegeven om te durven proberen, uit te vinden en hen inzicht geven in hoe wetenschap en technologie in de echte wereld werken. Door het lessenpakket aan te passen met dit doel voor ogen, zouden we wel eens de volgende 'engineering boom' kunnen beleven ...
Sir James Dyson is de stichter van Dyson, het technologische bedrijf, de uitvinder van ‘s werelds eerste stofzuiger zonder zak, Airblade handdrogers en Air Multiplier technologie.
