ENGINEERINGNET - Voor de productie van brandstof werkt men met katalysatoren. Dat zijn stoffen die een chemisch proces op gang brengen in een basisgrondstof.
Bij diesel worden bijvoorbeeld katalysatorkorrels van enkele millimeters groot toegevoegd. De korrels veranderen de moleculen van de grondstof zodanig dat men op het einde van de rit een bruikbare brandstof verkrijgt.
Dergelijke katalysatorkorrels kunnen één of meerdere chemische functies omvatten. De katalysator waarop de wetenschappers hun onderzoek deden omvat twee functies: een metaal en een vast zuur.
Bij de productie van diesel stuiteren de moleculen in de katalysator verschillende keren over en weer tussen het metaal en het zuur. Bij elke aanraking met één van de functies wijzigt de molecule een beetje. Op het einde van het proces resulteert dit in moleculen die bruikbaar zijn voor dieselbrandstof.
Jarenlang ging men ervan uit dat de functies binnen zo’n katalysator best zo dicht mogelijk bij elkaar liggen. Zo zouden de moleculen sneller over en weer kunnen stuiteren en zou het proces sneller een bruikbaar resultaat opleveren.
Professor Johan Martens (KU Leuven, België) en professor Krijn de Jong (Universiteit Utrecht, Nederland) ontdekten nu dat deze veronderstelling niet klopt. Als de functies binnen een katalysator op een minimum aantal nanometers van elkaar liggen, levert dit betere moleculen op, met veel schonere brandstof als resultaat.
Via de nieuwe techniek kunnen heel wat moleculen in diesel geoptimaliseerd worden. Auto’s die op deze schone diesel rijden, stoten veel minder fijn stof en CO2 uit.
De onderzoekers schatten dat binnen vijf à tien jaar de eerste auto’s op schone diesel kunnen rijden.
Deze techniek kan niet enkel toegepast worden op petroleumgebaseerde brandstoffen, maar ook op hernieuwbare koolstof uit biomassa.
(bron: KU Leuven)
